bugün tarihte iki önemli olay yaşandı. insanlık tarihi açısından pek değil belki ama for myself mühim cidden. ilk olay ilk defa ingilizce bir sunum yapmam. önceden hazırladığım bir metin yoktu ve irticalen konuştum. kelimeler zihnime gelmediğinde araya arapça kelimeler karışsa da -mükemmeliyetçi tavır takınıp kendimi beğenmiyorum- dinleyiciler oldukça beğenmiş. ben de cesaretimden ötürü kendimi tebrik ederim.
kendimi tebrik ettiğim ikinci olay R.hocanın İsam'daki hocalarla birlikte gidilen yemek davetini Arapça dersimi kaçırmamak amacıyla reddetmem. Yemek önemli değil ancak ilk başta davete icabet etmek mi derse katılmak mı efdal karar verememiştim. Her halukarda ilme talib isem tercihim ders olmalıdır.
Alışkanlıklarımdan vazgeçemediğimden bazen mantıksız davrandığım için kendimi kızıyorum. Mesela bugün Üsküdar iskelesinin Sirkeci tarafına taşındığını bildiğim halde alışkanlıktan dolayı tramwaydan Eminönü'nde indim ve geri yürümek zorunda kaldım. Geçen gün Ankara'dan gelirken servis şöförü yolu değiştirmişti. Cem evinin önünden geçerken hemen karar verip inebilirdim ama daha uzak olmasına rağmen her zaman indiğim yer olan Üsküdar'a kadar gittim. inme-binme yerleri bile zihnimde o kadar kalıplaşmış ki aniden değiştirmek zor geliyor maalesef. tabuları yıkmak ya da en baştan esnek bırakmak...
No comments:
Post a Comment